คำถามนี้ถูกถามเยอะอันดับต้นๆตั้งแต่ทำเพจมาเหมือนกันค่ะ ปอเลยอยากมาเเชร์ประสบการณ์และความคิดเห็นที่ปอมีต่อหัวข้อนี้
1) คนทั่วไปมักจะคิดว่าการไปเที่ยวต่างประเทศเองนั้น เราต้องเก่งภาษาอังกฤษมากๆ ถึงจะเอาตัวรอดได้ (และนี่ก็ทำให้หลายคนเลือกที่จะใช้บริการทัวร์ เพราะไม่มั่นใจในภาษาและสกิลการเอาตัวรอดของตัวเอง) อยากบอกว่าไม่เป็นความจริงเลยค่ะ เราไม่จำเป็นต้องเก่งภาษาอังกฤษเลิศเลอเพอเฟคเลย ขอแค่รู้คำศัพท์พื้นฐานในการเดินทาง เช่น การสื่อสารกับเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง, โรงแรม, รถ เป็นต้น
ปอเจอหลายๆคนที่ภาษาอังกฤษ snake snake fish fish แต่มาเที่ยวเองคนเดียว เอาตัวรอดได้ สนุกกับทริปหลายคนมากๆค่ะ ขอคอนเฟิร์มว่า เที่ยวได้จริง ขอแค่ศึกษาทริป ทำการบ้านมาดีๆหน่อย เป็นไปได้แน่นอน
2) ตั้งแต่ปอเดินทางมา อยากบอกว่าการรู้ภาษาอังกฤษ บางทีเเทบไม่ได้มีประโยชน์ในการท่องเที่ยวในหลายๆประเทศ เมื่อคุณก้าวขาออกจากสนามบิน เช่น อิหร่าน เยเมน (ไม่ได้เป็นประเทศฮิต ยอดนิยมสำหรับนักท่องเที่ยว) จีน เวียดนาม (ถ้าอยู่เมืองท่องเที่ยวยังโอเคค่ะ มีคนพูดภาษาอังกฤษได้) หรือแม้แต่ในยุโรปเวลาเราไปเที่ยวเมืองที่ไม่ใช่เมืองท่องเที่ยวเท่าไรนัก สิ่งที่สำคัญที่สุด คือ สกิลการเอาตัวรอดค่ะ รู้ว่าที่ไหนควรไปไม่ควรไป การวางแพลนการเดินทางมาว่าจาก เมือง A ไปเมือง B เราจะไปยังไง ราคาเท่าไร ซื้อตั๋วที่ไหน ฯลฯ สิ่งเหล่านี้สำคัญกว่ามากๆค่ะ จำได้ว่าตอนอยู่ที่อิหร่าน จะขึ้นรถบัสจาก Tehran ไป Shiraz ตลอดทางไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษได้เลย เลยเขียนป้ายชื่อเมือง ให้คนขับดู ชี้ๆทำนองว่าจะลงเมืองนี้นะ เค้าก็พยักหน้า แล้วก็ถึงที่หมายได้โดยไม่ได้ใช้สกิลภาษาอังกฤษอะไรเลยค่ะ
3) ลองคิดง่ายๆค่ะ สมมติจะไปเที่ยวยุโรป เอาจริงๆประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาทางการหรือคนในประเทศส่วนใหญ่ใช้ภาษาอังกฤษได้ดีมีแค่ไม่กี่ประเทศเท่านั้น เช่น อังกฤษ, ประเทศแถบสแกนดิเนเวีย ที่เหลือเค้าก้มีภาษาของเค้าค่ะ ไปฝรั่งเศส เค้าก็พูดภาษาฝรั่งเศส, เยอรมนี, ออสเตรีย, เชค เค้าก็พูดภาษาเค้า จะโชคดีตรงที่หากเราพูดภาษาอังกฤษได้ หรือได้บ้าง เราก็จะได้สื่อสารขอความช่วยเหลือจากคนในพื้นที่ได้สะดวกขึ้น การเลือกคนที่เราที่จะขอความช่วยเหลือ เช่นถามทาง ทริคของปอคือพยายามเลือกคนในวัยรุ่นหรือวัยทำงานค่ะ เพราะเค้ามีโอกาสที่จะสื่อสารภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่วมากกว่า
3) สิ่งที่เสนอแนะให้ทำ เวลาเราจะไปเที่ยวประเทศนั้นๆ คือ ลองหาความรู้เกี่ยวกับภาษาของประเทศนั้นเผื่อไว้ก่อนไป ในที่นี้หมายถึงพวกคำศัพท์ที่คิดว่าช่วยให้เอาชีวิตรอดได้ยามคับขัน พวก อาหาร การเดินทาง หรือบทสนทนาง่ายๆ พวกสวัสดี บายบาย ขอความช่วยเหลือต่างๆ จดไว้หรือโหลดแอพใส่มือถือไว้ (เดี๋ยวนี้มีให้เลือกหลายภาษามากๆ สะดวกสุดๆค่ะ แต่ไม่ต้องถึงขนาดพกดิกชันนารีนะคะ) อันนี้ช่วยได้จริงค่ะ ตอนปอไปอยู่รัสเซียใหม่ๆทำแบบนี้เพราะพูดรัสเซียไม่ได้เลย ตอนนั้นไปร้านอาหารแบบ fast food ขนาดจิ้มๆเบอร์นะ สิ่งที่อยากกินสั่งไปก็ได้อีกอย่าง เลยไปลองหาพวกคำศัพท์ง่ายๆติดตัวไว้ เช่น หมู ไก่ ปลา กุ้ง เป็นภาษารัสเซีย แล้วปอแพ้ชีสค่ะ เลยหาคำนี้ไว้เป็นพิเศษ หลังจากนั้นก็เอาตัวรอดมาได้ ได้อาหารที่ต้องการโดยไม่เจอชีสในอาหารอีกเลย
4) ที่เขียนมาทั้งหมดนี้ ไม่ได้บอกว่า ไม่ต้องเรียนภาษาอังกฤษนะคะ ปอสนับสนุนเต็มที่ เพราะยังไงภาษาอังกฤษก็ช่วยให้ชีวิตเราดีขึ้นแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการงาน, มีเพื่อนต่างชาติมากขึ้น, เปิดโอกาสใหม่ๆในชีวิตหรือการเดินทาง ที่เขียนบทความนี้ เพื่อให้กำลังใจและสนับสนุนให้เรากล้าออกเดินทาง โดยไม่เอาข้ออ้างต่างๆมาเป็นอุปสรรค
สิ่งที่ทำให้ปอเริ่มกล้าเดินทางคนเดียวก็คือ การโยนข้ออ้างหรืออุปสรรคต่างๆ ทิ้งไว้ข้างหลังแล้วเริ่มต้นค่ะ ปอไม่ใช่คนเก่งภาษาอังกฤษมาตั้งแต่ต้นเหมือนกัน เรียนโรงเรียนธรรมดามาตลอด ภาษาเราก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร มาเริ่มตั้งใจจริงจังคือตอนเข้า ม 4 ค่ะ ตอนนั้นเริ่มฝันว่าเราอยากไปเรียนปริญญาตรีต่างประเทศ เลยพยายามฝึกฝนภาษาอังกฤษทุกช่องทาง แกรมมาเราไม่ดีก็พยายามเรียนรู้ ฝึกพูดกับฝรั่ง ดูหนังฟังเพลง เลียนเสียงเวลาเค้าพูด ทำไปเรื่อยๆค่ะ จนมาวันนี้ดีใจที่วันนั้นพยายามและกล้าเริ่มต้น มาถึงวันนี้ เพราะฉะนั้น ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิดจะเริ่มต้นค่ะ 🙂 สู้ๆนะคะ ทั้งเรื่องการเดินทางและภาษาอังกฤษ (หรือภาษาอื่นๆก็ตาม)
